Obraz nauczycieli i technologii w krajowych dokumentach poświęconych technologiom informacyjno-komunikacyjnym w edukacji

Abstrakt

Artykuł podejmuje analizę sposobu, w jaki nauczyciele i technologia są przedstawiani w polskich dokumentach strategicznych dotyczących edukacji. Autorzy, stosując krytyczną analizę dyskursu oraz analizę korpusową, zidentyfikowali trzy główne wątki: braki infrastrukturalne, niedostateczne kompetencje cyfrowe nauczycieli oraz zagrożenia związane z bezpieczeństwem w sieci. Nauczyciele ukazywani są jako osoby nieprzygotowane do wyzwań technologicznych, wymagające stałego dokształcania, ale zarazem pozostające niezbędnym elementem systemu edukacji. W dokumentach pojawia się postulat redefinicji ich roli – z eksperta na mentora czy przewodnika w procesie uczenia się. Technologia przedstawiana jest jako niezależna siła napędzająca rozwój społeczny i edukacyjny, zdolna do rozwiązywania kluczowych problemów szkolnictwa. Autorzy wskazują jednak, że ten dominujący dyskurs nie uwzględnia społecznego ani instytucjonalnego kontekstu zachodzących zmian, co prowadzi do uproszczonego obrazu relacji między edukacją a technologią. Tekst zwraca uwagę na brak krytycznej refleksji nad technologią jako zjawiskiem społecznie uwarunkowanym – zamiast tego przyjmowana jest ona jako niezależna, samoistna siła, oderwana od interesów i działań konkretnych podmiotów.