Pytanie o edukację i pokój w myśli Gabriela Marcela

Abstrakt

Problematyka podjęta w przedstawionej pracy jest ściśle związana z personalistyczną i egzystencjalną refleksją Gabriela Marcela, dotyczącą filozoficznego i etycznego znaczenia pokoju. Celem tekstu jest przedstawienie inspiracji płynących z myśli Gabriela Marcela dla refleksji pedagogicznej w tym obszarze. Głównym problemem badawczym jest analiza znaczenia problematyki pokoju obecnej w filozofii Gabriela Marcela dla refleksji nad edukacją i wychowaniem. Przeprowadzony proces refleksji powstał w oparciu o analizę treści fundamentalnych dla poruszanej problematyki prac Gabriela Marcela, a w szczególności w oparciu o przemówienie Marcela, wygłoszone w 1964 przy okazji otrzymania przez niego nagrody Prix de la Paix, przyznawanej przez Union des Libraires allemands. Wyniki analizy pokazują, jak istotne mogłoby być uwzględnianie i poszukiwanie w pedagogicznej refleksji nad wychowaniem dla pokoju inspiracji z dorobku Gabriela Marcela. Jednym z najważniejszych wniosków płynących z myśli francuskiego filozofa jest przekonanie, że wspólnota ujawnia się w tym, że między osobami rodzi się więź, których źródłem jest wzajemne uznanie znaczenia swojego bytu, a szansą na to, jest wzajemne uznanie własnej niewystarczalności. Odkrycie autentycznego sensu pokory ukaże nam prawdziwą rolę innego w rozwoju i tożsamości indywidualnego „ja”. Poprzez świadomość wzajemnych więzi i znaczenia intersubiektywności otwieramy się na rozporządzalność i otwartość, które prowadzą do pokoju.