Abstrakt
Od dawna teorię zrównoważonego rozwoju uważa się za pryncypialną dla istnienia świata. Zwykle postrzegana jest ona w perspektywie społeczno-kulturalnej, środowiskowej i ekonomicznej. Na tym tle mówi się też o potrzebie integralnego rozwoju osobowości człowieka. Niestety, staje się on coraz bardziej niemożliwy, na co wskazuje autorka tekstu. Nietrudno zauważyć, że jesteśmy świadkami wirtualnego szaleństwa, które odziera istotę ludzką z jej człowieczeństwa. Pędzimy w kierunku nowych technologii, nabieramy coraz większych umiejętności zdobywania informacji, korzystania z nowinek technologicznych, nie dostrzegając obok siebie drugiego człowieka. Zawężeniu ulegają kontakty interpersonalne, które w największym stopniu kształtują naszą duchowość. Dokonujemy coraz śmielej podboju świata wirtualnego, izolując się od realnie otaczającej nas rzeczywistości, a to nie sprzyja znów zrównoważonemu rozwojowi człowieka.
Bibliografia
Bauman, Z. (2009). Niecodzienność nasza codzienna. W: M. Bogunia-Borowska (red.), Barwy codzienności. Analiza socjologiczna. Warszawa.
Braun-Gałkowska, M., Ulfik-Jaworska, I. (2002). Zabawa w zabijanie. Lublin.
Erazm z Rotterdamu (1965). Podręcznik żołnierza Chrystusowego nauk zbawiennych pełny. (tłum. J. Domański). Warszawa.
Glenskowie, Cz. i J. (oprac.). (1986). Myślę, więc jestem… Aforyzmy. Maksymy. Sentencje. Opole.
Goban-Klas, T. (2002). Edukacja wobec pokolenia SMS-u. W: W. Strykowski, W. Skrzydlewski (red.), Media i edukacja w dobie integracji. Poznań.
Hudzik, J. (2005). Niepewność realnego: o nowoczesnym życiu w świecie iluzji. W: M. Ostrowicki (red.), Estetyka wirtualności. Kraków.
Izdebska, J. (2000). Dominacja mediów w środowisku wychowującym dziecka. Edukacja, 4.
Jędrysik, M. (2011). Wszyscy mamy paranoję. Książki. Magazyn do czytania, 2.
Jędrzejko, M. (2008). Zabijanie jako zabawa – na przykładzie gier komputerowych i sieciowych. W: T. Lewowicki, B. Siemieniecki (red.), Media w edukacji – szanse i zagrożenia. Toruń.
Kaczmarek, R. (2012). Cyberprzestrzeń z samotnością w tle. W: T. Lewowicki, B. Siemieniecki (red.), Cyberprzestrzeń i edukacja. Toruń.
Keen, A. (2007). Kult amatora. Jak internet niszczy kulturę. Warszawa.
Kosmalska, B. (2006). Telewizja – nierzeczywista rzeczywistość. W: M. Sokołowski (red.), Definiowanie McLuhana. Media a perspektywy rozwoju rzeczywistości wirtualnej. Olsztyn.
Krejči, J. (1994). Europejski nauczyciel – kto to taki? W: Z. Jasiński (red.), Niektóre aspekty porównawcze edukacji nauczycielskiej. Opole.
Krzysztofek, K. (2006). Okno na e-świat. W: J. Kurczewski (red.), Wielka sieć. E-seje z socjologii Internetu. Warszawa.
Krzysztofek, K., Szczepański, S. (2005). Zrozumieć rozwój. Od społeczeństw tradycyjnych do informacyjnych. Katowice.
Luzak, B. (2016). Pokemony w Auschwitz. Angora, 30, s. 30.
Maj, A., Derda-Nowakowski M. z udziałem D. de Kerckhove’a (2009). Kody McLuhana. Topografia nowych mediów. Katowice. Manifest dzieci sieci, http://www.sdp.pl/manifest-dzieci-sieci-przegląd-mediówpolityka [15.03.2012].
McLuhan, M. (2004). Zrozumieć media. Przedłużenia człowieka. Warszawa.
Mead, M. (2000). Kultura i tożsamość. Studium dysonansu międzypokoleniowego. Warszawa.
Melosik, Z. (2003). Kultura popularna jako czynnik socjalizacji. W: Z. Kwieciński, B. Śliwerski (red.), Pedagogika. T. 2. Warszawa.
Miąso, J. (2012). Cyberprzestrzeń wyzwaniem dla głębi bytowania i poznawania w nurcie krytycznego realizmu filozoficznego (kształcenie filozoficzne – konieczność chwili). W: T. Lewowicki, B. Siemieniecki (red.), Cyberprzestrzeń i edukacja. Toruń.
Mieleszczenko, W. (2012). Komputer w okresie wczesnego dzieciństwa. szanse i zagrożenia. W: T. Lewowicki, B. Siemieniecki (red.), Cyberprzestrzeń i edukacja. Toruń.
Murach, A. (2009). Człowiek wobec problemów infokomputeryzacji. W: H. Romanowska-Łakomy, H. Kędzierska (red.), Człowiek integralny. Holistyczna wizja człowieczeństwa. Warszawa.
Nikodemska, J. (2011). Jak nas psuje Facebóg. Focus, 2/185.
Nosal, Cz.S. (1997). Poznaj typ swego umysłu. Charaktery, 6, s. 14.
Prensky, M. (2001). Digital Natives, Digital Immigrants, www.marcprensky.com [28.12.2016].
Pyżalski, J. (2012). Agresja elektroniczna i cyberbullying jako nowe ryzykowne zachowania młodzieży. Kraków.
Raport (2011). Młodzi 2011. Boni, M. (red.). Kancelaria Prezesa Rady Ministrów. Warszawa.
Romanowska-Łakomy, H. (2009). Człowieczeństwo w cyberkulturze. W: H. Romanowska-Łakomy, H. Kędzierska (red.), Człowiek integralny. Holistyczna wizja człowieczeństwa. Warszawa.
Santorski, J. (2005). Pytania na drogę. Newsweek, 2.
Sartori, G. (2005). Homo videns. Telewizja i post-myslenie. Warszawa.
Sendrowicz, B. (2011). Miedzy pokoleniami. Gazeta Wyborcza, 17 grudnia, http://wyborcza.pl/1,75248,10833033,międzypokoleniami.html [15.03.2012].
Sokołowski, J. (2005). Internet jako nowoczesne medium komunikacyjne i edukacyjne. Pedagogika @ Mediów, 1.
Spitzer, M. (2016). Cyfrowa demencja. Słupsk.
Suchodolski, B., Wojnar, I. (red.). (1988). Humanizm i edukacja humanistyczna. Wybór tekstów. Warszawa.
Tapscott, D. (2010). Cyfrowa dorosłość. Warszawa.
Wasylewicz, M. (2012). Komunikowanie się pokolenia sieci – szansą czy zagrożeniem relacji interpersonalnych. W: T. Lewowicki, B. Siemieniecki (red.), Cyberprzestrzeń i edukacja. Toruń.
Wileczek, A. (2010). Potoczność językowa i edukacja (szkolna). Edukacja. Studia. Badania. Innowacje, 4 (112), s. 77.
Wojtasik, Ł. (2007). Przemoc rówieśnicza a media elektroniczne. Warszawa.
Zarębska-Piotrowska, D. (1998). Wielki odlot. Charaktery, 9, s. 15.
Żylińska, M. (2013). Neurodydaktyka. Nauczanie i uczenie się przyjazne mózgowi. Toruń.