Abstrakt
Poza oczywistym zróżnicowaniem w życiu jest w nim także powszechne poczucie serdeczności i przynależności. Aby edukacja była efektywna, musi zaadaptować się do wyrażania jedności, co nie może odbyć się przez zwyczajne podnoszenie standardów technologicznych albo kolejnych raportów i rozliczeń. Nasze zaawansowanie w technologie okaże się fatalne w skutkach dla rodzaju ludzkiego, chyba że osiągniemy postęp w tym, co A. Schweitzer nazwał „szacunkiem dla życia”. Potrzebujemy zupełnie innego podejścia. Proponujemy refleksję nad dziecięcą zabawą. Ukryty w niej jest bowiem kod dobroci, który nie tylko może wpłynąć na zmianę naszego umysłu, ale może także zmienić funkcjonowanie mózgu i nasze zachowanie. Pogłębiona wiedza naukowców i mistyków mówi, że mamy predyspozycje do rozpoznania naszego poczucia jedności. Wielu naukowców i mędrców uznaje fakt istnienia w życiu ciągłego wzorca jedności, nie wiedzą oni jednak, w jaki sposób można go rozwijać. Są trzy cele tego artykułu. Po pierwsze, sugerujemy, że życie ma wewnętrzny i uniwersalny kod życzliwości, który zastępuje umysł nastawiony na rywalizację. Po drugie, dziecięca „pierwotna zabawa” powoduje odnawianie się tego kodu. Po trzecie, ten kod życzliwości można pielęgnować i rozwijać w kierunku aktywnych form współczucia, które są praktyczną, uniwersalną, systematyczną alternatywą dla edukacji. Na szczęście ten wzór może być przez nas odkrywany i doświadczany. Wraz z najnowszymi zdobyczami neurologii nasza zabawa z dziećmi i zwierzętami dostarcza danych, które ilustrują, że original play (pierwotna zabawa) opiera się na prostych, wewnętrznych, praktycznych mechanizmach, które zmniejszają lęk i zachowania agresywne, a także zastępują je działaniem pełnym współczucia i miłości. Ten „nowy wzór mapy mózgu” umożliwia przetwarzanie informacji w sposób zupełnie inny, niż ma to miejsce w przypadku zachowań rywalizacyjnych. Przewzorowaniu ulega lęk i agresja, które przekształcane są we współczucie. Original play zapewnia wysokiej jakości umiejętności wynikające z naszej wrodzonej inteligencji i zmienia stany lękowe, wzmacniając wytworzone przez zabawę szczególne połączenia neurologiczne, co z kolei generuje spokój, przytomność umysłu i współczucie.
Bibliografia
Austin, J.H. (1998). Zen and the Brain. Cambridge, MA.
Austin, J.H. (2006). Zen-Brain Reflections. Cambridge, MA.
Austin, J.H. (2009). Selfl ess Insight. Cambridge, MA.
Davidson, R.J., Harrington, A. (2002). Visions of Compassion. London.
Ekman, P. (2008). Emotional Awareness. New York.
Franck, F. (1959). My Days with Albert Schweitzer. London.
Hayward, J.W., Varela, F.J. (2001). Gentle Bridges: Conversations with the Dalai Lama on the Sciences of the Mind. Boston, MA.
H.H. The Dalai Lama, Chan, V. (2004). The Wisdom of Forgiveness. London.
Goleman, D. (2003). Destructive Emotions. London.
Goleman, D. (2006). Social Intelligence. New York.
Harrington, A., Zajonc, A. (eds.) (2006). The Dalai Lama at MIT. Cambridge, MA.
Iacobini, M. (2009). Mirroring People. London.
Ladinsky, D. (2003). The Subject Tonight Is Love. New York.
Lipton, B. (2005). The Biology of Belief. Santa Rosa, CA.
Lorimer, D. (1990). Whole in One. London.
Martel, Y. (2005). Cover of J. Korczak. King Matt the First. London.
Newberg, A. (2001). Why God Won’t Go Away. New York.
Newberg, A., Waldman, M.R. (2009). How God Changes Your Brain. New York.
Pfaff, D.W. (2007). The Neuroscience of Fair Play. New York.
Ramachandran, V.S. (2011). The Tell-Tale Brain. New York.
Schwartz, J.M., Begley, S. (2002). The Mind and the Brain. New York.
Siegel, D.J. (2007). The Mindful Brain. New York.
Strogatz, S. (2003). Sync. New York.
Tutu, archbishop Desmond. (2010). Made for Goodness. New York.
Wilber, K. (1991). Grace and Grit. Boston, MA.
Weber, R. (1986). Dialogues with Scientists and Sages. London.