Abstrakt
Poprzez analizę literatury, zrealizowane własne prace badawcze poświęcone obecności w polskiej szkole tutoringu, jak również coachingu i mentoringu, autorka niniejszego artykułu pragnie dokonać wyjaśnień pozwalających rozróżnić wymienione metody. Podobieństwo tych obco brzmiących pojęć wydaje się wywoływać zamieszanie (chaos), które może mieć negatywne konsekwencje w rodzimym systemie oświaty. Zamieszanie, które w dużej mierze wynika z wyraźnego nasycenia/przesycenia obecności tych metod w ostatnich latach. Poniższa prezentacja ma zatem na celu dokonać opisu tych różnych form pracy indywidualnej, a także podjęcie próby określenia, które z nich, i w jakich przestrzeniach szkolnej praktyki, warte są zastosowania. Tekst jest jednocześnie przyczynkiem do dalszych dyskusji i planowanych badań.
Bibliografia
Brewiński, M. (2012). Dobre praktyki mentora akademickiego. Doświadczenia projektu „Kuźnia Liderów – Szkoła Mentorów”. Warszawa.
Budzyński, M. (2009), Tutoring szkolny – jak przez dialog rozwijać ucznia i motywować go do nauki. W: P. Czekierda, M. Budzyński, J. Traczyński, Z. Zalewski, A. Zambrzuska (red.), Tutoring w szkole, między teorią a praktyką zmiany edukacyjnej. Wrocław.
Cylkowska-Nowak, M. (1998). Edukacja obywatelska w szkołach Wielkiej Brytanii, Francji i Polski. W: Z. Melosik, K. Przyszczypkowski (red.), Wychowanie obywatelskie. Studium teoretyczne, porównawcze i empiryczne. Toruń – Poznań.
Czekierda, P., Figas, B., Szala, M. (2015). Tutoring. Teoria, praktyka, studia przypadków. Warszawa.
Fijałkowski, A. (2009). Z dziejów myślenia o tutoringu – krótki zarys historii indywidualnego kształcenia i wychowania. Kwartalnik Pedagogiczny, 2 (212).
Gębska, M. (2013). Tutoring, mentoring, coaching. Komplementarność zindywidualizowanych form edukacji. W: J. Błachowicz, A. Rowicka (red.). Nowoczesny wychowawca – tutor, mentor, coach. Warszawa.
http://cw.edu.pl/ (28.11.2015).
http://nawigatorprzyszlosci.pl/ (29.11.2015).
http://tutoring.org.pl/wiedza (28.11.2015).
https://akademiaprzyszlosci.org.pl/ (29.11.2015).
Iwański, J. (2012). Tutoring młodych uchodźców. Warszawa.
Kaczorowska, B. (2007). Tutoring w poszukiwaniu metody kształcenia liderów. Warszawa.
Kumaniecki, K. (1988). Słownik łacińsko-polski. Warszawa.
Makuchowska-Dzikiewicz, U. (2000), Aktor czy widz sceny z życia szkoły. W: R. Kwaśnica (red.), ASSA. Czym może być szkoła? Wrocław.
Parsloe, E. (1998). Coaching i mentoring. Warszawa.
Parsloe, E., Wray, M. (2002). Trener i mentor. Udział coachingu i mentoringu w doskonaleniu procesu uczenia się. Kraków.
Program life-tutoring. Podręcznik, http://nawigatorprzyszlosci.pl/pliki/LT_ Podrecznik.pdf (29.11.2015).
Sarnat-Ciastko, A. (2015). Tutoring w polskiej szkole. Warszawa.
Stoltzfus, T. (2012). Sztuka zadawania pytań w coachingu. Jak opanować najważniejszą umiejętność coacha? Wrocław.
Szymala, K. (2011). Tutoring rodzinny. Teoretyczne założenia i praktyczne implikacje na przykładzie szkoły „Strumienie”. W: M. Skibińska (red.), Sukces w edukacji. Personalizacja nauczania. III Międzynarodowy Kongres Edukacji Zróżnicowanej. Warszawa.
Taper, T., Palfreyman, D. (2000). Oxford and the Decline of the Collegiate Tradition. London.
Taraszkiewicz, M. (2012.). Tutoring akademicki. Przegląd zagadnień. Warszawa.
Tarnowski, J. (1993). Jak wychowywać? Warszawa.
Tokarski. J. (1980). Słownik wyrazów obcych. Warszawa.
Traczyński, J. (2009). Kim jest (mógłby być…) tutor w polskiej szkole? W: P. Czekierda, M. Budzyński, J. Traczyński, Z. Zalewski, A. Zambrzuska (red.), Tutoring w szkole, między teorią a praktyką zmiany edukacyjnej. Wrocław.
Wołodkiewicz, W. (1986). Prawo rzymskie. Słownik encyklopedyczny. Warszawa.