Abstrakt
Celem pracy jest ukazanie procesu kształtowania Łucjana Langego, jego kariery zawodowej, osiągnięć popularyzatorskich, dydaktycznych i organizacyjnych w zakresie kultury fizycznej oraz rehabilitacji ruchowej. Łucjan Lange był cenionym fizjoterapeutą, trenerem, sportowcem, nauczycielem akademickim Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Poznańskiego (współpracował z prof. dr. Eugeniuszem Piaseckim, pionierem dziejów kultury fizycznej jako nowej dyscypliny naukowej oraz prof. dr Zdzisławem Grotem, pionierem historii wychowania fizycznego w Polsce), wykładowcą Akademii Lekarskiej, Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego, Akademii Rolniczej, Akademii Medycznej i poznańskich szkół średnich. Pełnił obowiązki kierownika Zakładu Leczniczej Kultury Fizycznej oraz instruktora na oddziale usprawniania leczniczego Kliniki Medycyny Ortopedycznej Akademii Medycznej w Poznaniu.Współpracował z najwybitniejszymi praktykami i teoretykami fizjoterapii polskiej okresu międzywojennego: prof. Wiktorem Degą, prof. Kazimierą Mila- nowską i doc. Janiną Tomaszewską. Należał do prekursorów stosowania nowych metod w gimnastyce leczniczej; organizował i prowadził szkolenia kadr dla oddziałów rehabilitacji. Pełnił funkcję sekretarza czasopisma naukowego „Wychowanie Fizyczne”, członka okręgowych związków i klubów sportowych oraz towarzystw lekarskich krajowych i międzynarodowych. W czasie pracy w Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Poznańskiego prowadził zajęcia z pływania, wioślarstwa,gimnastyki, tańców narodowych, walki wręcz, gier sportowych, lekkiej atletyki i łyżwiarstwa. Prezentował metody doskonalenia kompensacji i adaptacji narządu ruchu, reedukacji mięśni oraz usprawniania po uszkodzeniu neuronu obwodowego. Opublikował kilkadziesiąt prac popularnonaukowych, prezentowanych podczas konferencji naukowych.