Abstrakt
Ponowoczesne życie niesie konieczność funkcjonowania w sytuacji nieustannej zmiany, która pozostawia ślady w przestrzeni kultury, również w sferze społecznego komunikowania. Niezbędne wydaje się zatem wzbudzenie w sobie otwartości na odczytywanie kultury w nowy, głębszy sposób, z uwzględnieniem konfrontacji jednostki i wspólnoty z tym, co jest obce, nieoswojone, transgresyjne. To poszukiwanie źródeł głębszej refleksji na temat tożsamości człowieka dorosłego w ponowoczesnej kulturze oznacza także otwarcie myślenia andragogicznego. Warto w tym kontekście uruchomić edukacyjny wymiar Teatru Telewizji jako miejsca zabierania głosu znaczącego. W teatrze człowiek ma szansę przyjrzeć się sobie z dystansu, by na nowo odnaleźć własne korzenie, ujawnić ukryte pragnienia czy sprzeczne impulsy. Celem generowanej przez spektakl teatralny autorefleksji jest budzenie rozwojowego niepokoju.
Bibliografia
Ablewicz, K. (2003). Teoretyczne i metodologiczne podstawy pedagogiki antropologicznej. Studium sytuacji wychowawczej. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Bauman, Z. (2012). Między chwilą a pięknem. O sztuce w rozpędzonym świecie. Łódź: Wydawnictwo Officyna.
Bauman, Z. (1998). O miejscu teatru w ponowoczesnej sztuce. W: J. Tyszka (red.), Teatr w miejscach nieteatralnych, Poznań: Wydawnictwo Fundacji Humaniora.
Błaszczak, M. (2008). Przestrzenie lustrzano-ekranowe współczesnego dramatu i teatru. W: V. Sajkiewicz, E. Wąchocka (red.), Przestrzenie we współczesnym teatrze i dramacie, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
Brach-Czaina, J. (2006). Szczeliny istnienia. Kraków: Wydawnictwo eFKa.
Gruza, J. (1992). Zbliżenie intymne. Teatr, 11.
Gwóźdź, A. (2006). Kultura – media – kulturoznawstwo. W: D. Fox, E. Wąchocka (red.), Teatr media – kultura. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
Gwóźdź, A. (2003). Obrazy i rzeczy. Film między mediami. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Naukowych Universitas.
Hausbrandt, A. (1983). Teatr w społeczeństwie. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne.
Hen, J. (1992). Teatr dobry na wszystko. Teatr, 11.
Holoubek, G. (2007). Wyspa nadziei. W: W. Dudzik (red.), Świadomość teatru. Polska myśl teatralna drugiej połowy XX wieku. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Jaworska-Witkowska, M., Kwieciński, Z. (2011). Nurty pedagogii. Naukowe, dyskretne, odlotowe. Kraków: Wydawnictwo Impuls.
Kajzar, H. (2007). Manifest teatru meta-codziennego. W: W. Dudzik (red.), Świadomość teatru. Polska myśl teatralna drugiej połowy XX wieku. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Kantor, T. (2002). Teatr Niezależny. Eseje teoretyczne. W: K. Pleśniarowicz (red.), Metamorfozy. Teksty o latach 1938–1974. Kraków: Księgarnia Akademicka.
Kosiński, D. (2006). Teatr w XXI wieku – ku nowym definicjom. W: D. Fox, E. Wąchocka (red.), Teatr – media – kultura. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
Limon, J. (2008). Obroty przestrzeni. Teatr telewizji. Próba ujęcia teoretycznego. Gdańsk: Wydawnictwo słowo/obraz terytoria.
Nurowska, M. (1992). Teatr dobry na wszystko. Teatr, 11.
Osiecka, A., Przybora, J. (2010). Listy na wyczerpanym papierze. Warszawa: Wydawnictwo Agora.
Prorok, L. (1966). Okno dziwów. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza.
Sordyl, A. (1994). Aktor w teatrze telewizji. W: E. Udalska (red.), Aktor w kulturze współczesnej. Warszawa: Fundacja Astronomii Polskiej.
Sordyl, A. (2006). Ludzkie – międzyludzkie. Człowiek w teatrze telewizji Kazimierza Kutza. W: D. Fox, E. Wąchocka (red.), Teatr – media – kultura, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
Sordyl, A. (1992). Oblicze aktora. Teatr, 11.
Sordyl, A. (2010). Teatr telewizji – pomiędzy reprezentacją a symulacją teatru. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
Sordyl, A. (2004). W poszukiwaniu kobiecej tożsamości. Modelowanie współczesnego wizerunku kobiety w polskim Teatrze Telewizji. Opcje, 1/2.
Szczepkowska, J. (1992). Aktorzy o Teatrze Telewizji. Teatr, 11.
Wielechowska, K. (2009). Słowa są tylko nawiasami ciszy. Sztuka hiszpańska Yasminy Rezy. W: V. Sajkiewcz, E. Wąchocka (red.), Przestrzenie ze współczesnym teatrze i dramacie. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
Wilk, T. (2010). Rewitalizacja społeczna poprzez współczesną sztukę teatralną w ocenie reprezentantów (twórców i odbiorców) sztuki dramatycznej Legnicy, Nowej Huty i Wałbrzycha. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
Witkowski, L. (1997). Edukacja wobec sporów o (po)nowoczesność. Warszawa: Instytut Badań Edukacyjnych.
Mam świadomość, że czasopismo jest wydawane na licencji Creative Commons - Uznanie autorstwa (https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/legalcode).
Przesyłając artykuł wyrażam zgodę na jego udostępnienie na tej licencji.