Artykuł przedstawia relacje pomiędzy partiami dwóch instrumentów i ich wpływ na brzmienie. Zagadnienie to jest ukazane na przykładzie 4 sonat skrzypcowych polskich kompozytorów, po-wstałych w różnych latach XX wieku. A są to:
— Sonata G-dur na skrzypce i fortepian Henryka Melcera (1907),
— Sonata na skrzypce i fortepian Romana Maciejewskiego (1938),
— IV Sonata na skrzypce i fortepian Grażyny Bacewicz (1949),
— Sonata na skrzypce i fortepian (1971).
Rozważania o brzmieniu poprzedzone są metodologicznym wstępem, zatytułowanym „Brzmienie jako problem badawczy”. Ukazuje on uwagi Carla Dahlhausa, Igora Strawińskiego, Ryszarda Daniela Golianka i Józefa Michała Chomińskiego. Analizy utworów poprzedzają uwagidotyczące relacji interinstrumentalnej i jej definicje. W pierwszej sonacie Henryka Melcera relacje przyjmują postać dialogu sukcesywnego i symultatywnego, w którym istnieją różne rodzaje brzmienia: selektywne, eufoniczne, złożone, kontrastowe. Druga kompozycja, Sonata Romana Maciejewskiego, przedstawia rodzaj dialogu symultatywnego o brzmieniu topliwym. IV SonataGrażyny Bacewicz reprezentuje dialog symultatywny o brzmieniu kontrastowym. Sonata Euge-niusza Knapika reprezentuje model płaszczyznowy, który tworzy układ formy brzmieniowej tara-sowej. Artykuł zamyka podsumowanie, w którym wysunięto wnioski nadrzędne: w każdym utwo-rze istnieją trzy warstwy relacji kształtujących brzmienie:
— dobór instrumentów a brzmienie,
— rdzeń dźwiękowy a brzmienie,
— ukształtowanie interinstrumentalne a brzmienie.
Download files
Citation rules
Licence
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.