Abstrakt
Tradycje szkolnej infrastruktury sportowej mają swoje korzenie w cywilizacjach antycznych, przede wszystkim w gimnazjonach i palestrach starożytnej Grecji. Zachowane do naszych czasów ruiny starożytnych budynków gimnazjonów w Delfach, Olimpii, Milecie, Priene, Dedynie, Pergamonie, Efezie czy Thermessos, dobrze dokumentują, jak ważna była infrastruktura sportowa, traktowana jako niezwykle istotny element systemu edukacji i wychowania. Greckie gimnazjony i palestry były nie tylko obiektami publicznymi o przeznaczeniu sportowym, ale także miejscem spotkań towarzyskich miejscowej ludności oraz edukacji młodzieży. Współczesne przyszkolne obiekty sportowe (sale gimnastyczne i boiska) wywodzą się z XIX-wiecznej koncepcji programu szkoły, obejmującej także obiekty dla „zespołowych ćwiczeń cielesnych”, jak to wówczas określano. Obecnie, zgodnie z podstawą programową Ministerstwa Edukacji Narodowej, celem zajęć wychowania fizycznego jest przede wszystkim kształtowanie wśród dzieci i młodzieży nawyku aktywności fizycznej. Na tych zajęciach powinno się rozwijać odpowiednie zainteresowania i postawy uczniów. Szkolne zajęcia sportowe powinny zatem zaspokajać w możliwie najpełniejszy sposób potrzeby uczniów, uwzględniając ich zainteresowania, wiek, płeć, dojrzałość fizyczną i psychiczną, posiadane umiejętności, stopnień sprawności fizycznej. Aby było to możliwe, podstawa programowa zaleca, by zajęcia wychowania fizycznego miały miejsce w dobrze wyposażonych salach gimnastycznych lub na boiskach szkolnych.