Artykuł przedstawia nieznany i niebadany wcześniej dział twórczości wybitnego polskiego dyrygenta
Grzegorza Fitelberga (1879–1953), który w latach młodzieńczych intensywnie zajmował
się kompozycją, zdobywając uznanie nie tylko na konkursach kompozytorskich. Omówienie dotyczy
siedmiu utworów skrzypcowych z okresu młodzieńczego, do których należą:
— Romance sans paroles D-dur;
— Romance sans paroles A-dur op. 11;
— I Sonata a-moll na skrzypce i fortepian op. 2;
— Berceuse cis-moll na skrzypce i fortepian (bez numeru opusowego);
— Mazurka na skrzypce i fortepian (G-dur, bez numeru opusowego);
— II Sonata F-dur na skrzypce i fortepian op. 12;
— niedokończony Koncert skrzypcowy d-moll op. 13.
Piśmiennictwo muzykologiczne w języku polskim dotyczące Grzegorza Fitelberga koncentruje się
przede wszystkim na prezentacji dorobku dyrygenckiego, który przyćmił twórczość kompozytorską,
zakończoną w 1918 roku. Zapewne intensywna działalność Fitelberga-dyrygenta odsunęła go od komponowania,
a zasługujące niewątpliwie na uwagę młodzieńcze utwory uległy zapomnieniu.
Przeprowadzona analiza dzieł skrzypcowych Fitelberga wykazała, że utwory te ze względu na
swoje walory artystyczne są godne przypomnienia. Obserwujemy w nich ewolucję języka muzycznego.
Rozwój melodyki w kolejnych utworach polegał na stopniowym poszerzaniu ruchliwości
interwałowej. W partii fortepianowej w harmonice obserwujemy rozbudowę struktur akordowych,
ich poszerzanie, wzbogacanie o głosy kontrapunktujące, dźwięki obce i alteracje. Równolegle
z ewolucją w harmonice podąża tendencja do poszerzania rejestrów skrzypcowych. Profil
stylistyczny tych utworów ewoluował od wzorców romantycznych do bardziej rozbudowanego
języka neoromantycznego i pierwszych symptomów estetyki impresjonistycznej. W sonatach
zaakcentowany został przede wszystkim rozwój faktury, natomiast w miniaturach lirycznych
nastąpiła ewolucja melodyki i harmoniki. W Koncercie skrzypcowym d-moll język dźwiękowy jest
bardziej złożony, służy dramaturgii; przeciwstawia diatonikę – chromatyce, masyw brzmieniowy
zespołu – solistycznej akcji.
Utwory skrzypcowe Fitelberga jawią się jako artystycznie wartościowe i jednocześnie te,
w których Fitelberg wypracował podstawy swego warsztatu twórczego. Wraz z utworami skrzypcowymi innych kompozytorów epoki przełomu XIX/XX wieku (Stojowski, Melcer, Maliszewski,
Andrzejowski, Zarzycki) współtworzą one ważny dział dorobku kameralnego muzyki polskiej
tego okresu. Twórczość ta, pomimo fonograficznego utrwalenia w roku 2010, wciąż czeka na
większe zainteresowanie wykonawców i melomanów.
Завантажити файли
Правила цитування
Ліцензія
Ця робота ліцензується відповідно до Creative Commons Attribution 4.0 International License.