Дата публікації: 2024-03-231

Sonaty solowe na gitarę angielską Tommasa Giordaniego jako przykład literatury gitarowej II połowy XVIII wieku

Małgorzata Żegleń-Włodarczyk
Edukacja Muzyczna
Розділ: Статті
https://doi.org/10.16926/em.2023.18.05

Анотація

II połowa XVIII wieku to czas wielkich przemian gospodarczych, społecznych i kulturowych. Wtedy to największym miastem Europy stał się Londyn, do którego zjeżdżali turyści, emigranci, artyści i naukowcy z całego kontynentu. Nowopowstała zamożna klasa średnia zwróciła się w stronę konsumpcjonizmu i mody, a największą rozrywką dworów i salonów pozostawała muzyka. Niezwykłym powodzeniem we wszystkich warstwach społecznych, szczególnie wśród dam z arystokratycznych rodzin, cieszyła się gitara angielska (guittar), na którą powstała olbrzymia twórczość solowa i kameralna, instrumentalna i wokalno-instrumentalna, zazwyczaj o charakterze świeckim, skierowana do amatorów oraz profesjonalnych muzyków-wirtuozów. Pisali na nią tacy znamienici kompozytorzy jak Johann Christian Bach (1735-1782), lutnista Rudolfa Straube (1717-1785), skrzypek Francesco Geminiani (1687-1762) czy nadworny kompozytor króla George’a III – James Oswald (1710-1769). Do 1800 roku, głównie w Londynie, ukazały się publikacje ponad 60 twórców. Zainteresowanie instrumentem było tak wielkie, że pod koniec stulecia kultura gitarowa stała się brytyjską cechą narodową, a manufaktury, chcąc nadążyć za rosnącymi potrzebami rynku, prześcigały się w innowacjach konstrukcyjnych, udoskonalały i patentowały coraz to ciekawsze instrumenty.

Interesującym przykładem literatury na guittar są sonaty solowe Tommasa Giordaniego (ca. 1730-1806), pochodzące ze zbioru Six Solos for a Guitar with a thorough Bass for the Harpsicord and one Trio for a Guitar, Violin and Bass, wydanego w Londynie w 1780 roku nakładem Longman & Broderip. Odnaleźć w nich można olbrzymią różnorodność stylistyczną, z widocznymi elementami charakterystycznymi dla muzyki baroku, przejściowych stylów przedklasycznych, ale i klasycyzmu. Pojawiają się także nawiązania do barokowych form tanecznych, wokalno-instrumentalnego gatunku caccia wywodzącego się z włoskiego trecento czy – poprzez zastosowanie kadencji wirtuozowskiej – do koncertu. Solos nie posiadają jeszcze klasycznej formy sonatowej, rozpatrywać je należy raczej przez pryzmat teorii Francesco Galeazziego (1758-1819), usytuowanej pomiędzy myśleniem barokowym a klasycznym.

Obecnie literatura na gitarę angielską nie funkcjonuje w obiegu koncertowym i akademickim. Pozostaje w dużym stopniu nieodkryta. Warto jednak sięgać po nią – mimo że instrument różni się strojem i budową od dzisiejszej gitary klasycznej, przez co repertuar wymaga opracowania – gdyż przedstawia dużą wartość dydaktyczną. Muzyka ta ukazuje zawartą w aplikaturze technikę gry oraz naturalną artykulację dla zapomnianej dziś guittar. Przywrócenie jej do życia pozwoliłoby wypełnić istniejącą lukę repertuarową, ukazując obraz zmieniającej się estetyki całego XVIII stulecia, a tym samym zachować ciągłość w twórczości gitarowej od czasów renesansu, aż do dziś.

Статті цього автора (авторів), які найбільше читають

Завантажити файли

Правила цитування

Żegleń-Włodarczyk, M. (2024). Sonaty solowe na gitarę angielską Tommasa Giordaniego jako przykład literatury gitarowej II połowy XVIII wieku. Edukacja Muzyczna, 18, 191–257. https://doi.org/10.16926/em.2023.18.05

Cited by / Share

Ліцензія

Creative Commons License

Ця робота ліцензується відповідно до Creative Commons Attribution 4.0 International License.


This website uses cookies for proper operation, in order to use the portal fully you must accept cookies.