Abstrakt
Celem artykułu jest omówienie uwarunkowań rozwoju i prezentacja osiągnięć w zakresie działalności rekreacyjnej i sportowej pracowników więziennictwa polskiego w okresie międzywojennym. Odzyskanie przez Polskę niepodległości w 1918 r. zmobilizowało reprezentantów wielu grup zawodowych (policjantów, wojskowych, personel więzienny) do podjęcia inicjatywy utworzenia zrzeszeń branżowych. Ich głównym zadaniem była wszechstronna pomoc, opieka lekarska oraz troska o zachowanie zdrowia poprzez organizowanie działalności w zakresie rekreacji i sportu. Przedstawiciele więziennictwa już w styczniu 1919 r. powołali Związek Dozorców i Pracowników Więziennych, przemianowany wkrótce na Związek Pracowników Więziennych Rzeczypospolitej Polskiej. Dostrzegając znaczenie aktywności fizycznej dla prawidłowego rozwoju organizmu oraz konieczność regeneracji sił po wyczerpującej pracy, Związek wystąpił z projektem budowy domów uzdrowiskowych, tworzenia stanic wodnych, powołania klubów sportowych oraz organizowania rywalizacji sportowej. Początkowo działalność w tym zakresie rozwijała się powoli, ale z czasem objęła coraz więcej oddziałów Związku, działających w zakładach karnych na terenie całego kraju. Do końca lat 30. XX w. stan infrastruktury uzdrowiskowej, rekreacyjnej i sportowej osiągnął zadowalający poziom, a zasady współzawodnictwa sportowego zostały ustalone.
