Abstrakt
Zjawisko, które wielu obserwatorów nazywa kryzysem współczesnego sporu wiąże się z inflacją wartości moralnych. Coraz bardziej ekspansywna konsumpcja sportowego produktu sprowadza pierwiastki humanistyczne, będące podstawą nowożytnego sportu, na margines, oswajając opinię publiczną z dewiacyjnymi praktykami życia sportowego. Brak poszanowania zasady fair play jest jednym z elementów składających się na szerszy obraz kryzysu wiarygodności współczesnego sportu, w wielu miejscach przepełnionego oszustwem, manipulacją i faulowaniem.
Celem niniejszej pracy będzie prezentacja wybranych przejawów kryzysu wartości współczesnego sportu, szczególnie związanych z łamaniem zasady fair play, próba udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy zasada fair play afirmuje rywalizację sportową, czy też odwrotnie – degraduje,
a samą siebie czyni w konsekwencji nieprzydatną. Celem będzie także w konsekwencji ukazanie instrumentalnego traktowania zasady fair play i licznych działań zmierzających do jej marginalizacji. Będzie to wreszcie spojrzenie na zasadę fair play traktowaną jako zbiór niewygodnych, etycznych więzów, krępujących rozwój skomercjalizowanego sportu.
Jako metody badawcze zastosowano jakościową analizę zawartości prasy, analizę dokumentów oraz jakościowe studium przypadku.