Procedury akredytacyjne jak czynnik zapewninie jakości szkolnictwa wyższego w Niemczech

Abstrakt

W artykule przedstawiono analizę procedur akredytacyjnych wprowadzonych ostatnio w systemie szkolnictwa wyższego w Niemczech podkreślając, że procedury akredytacyjne są istotnym czynnikiem zapewniającym  jego jakość. Termin "akredytacja" oznacza formalne uznanie programu edukacyjnego lub instytucji szkolnictwa wyższego przez uprawniony organ zewnętrzny na podstawie ustalonej procedury. W artykule wykazano, że w Niemczech system akredytacji jest zdecentralizowany. Wskazano również, że obecnie w Niemczech funkcjonują cztery rodzaje akredytacji: programowa, klastra, instytucjonalna i systemowa.

W artykule podkreślono, że system akredytacji w Niemczech składa się z trzech poziomów: Rady Ministrów Edukacji i Kultury Krajów Związkowych Niemiec, Rady Akredytacyjnej oraz agencji akredytacyjnych. Rada Akredytacyjna ponosi ogólną odpowiedzialność za system akredytacji, zapewniając konsekwencję i spójność swoich decyzji akredytacyjnych, wspierając kraje związkowe w dalszym rozwoju niemieckiego systemu zarządzania jakością, promując współpracę międzynarodową w dziedzinie akredytacji i zapewniania jakości oraz przyczyniając się do realizacji wspólnego Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego. Wskazuje się również, że Niemiecka Rada Akredytacyjna uznaje dziesięć agencji, w tym osiem z Niemiec, jedną z Austrii i jedną ze Szwajcarii. Agencje akredytacyjne są niezależne, opracowują standardy edukacyjne, kryteria i procedury stosowane przez niezależnych ekspertów. Agencje akredytacyjne, które otrzymały już zgodę Rady Akredytacyjnej na prowadzenie swojej działalności, przeprowadzają akredytację programów kształcenia i wewnętrznych systemów zapewniania jakości w uczelniach.

Szczególny nacisk położono na analizę agencji akredytacyjnych zarejestrowanych w Niemczech, a mianowicie ACQUIN, AHPGS, AKAST, AQAS, ASIIN, EVALAG, FIBAA, ZEvA. W artykule podkreślono, że głównym celem agencji ds. zapewniania jakości jest pomoc w tworzeniu wysokiej jakości programów edukacyjnych w różnych dziedzinach, a nie drobiazgowe procedury biurokratyczne, jak również, że sama akredytacja ma charakter mniej kontrolny, a bardziej ukierunkowany na rozwój całej uczelni.