Produkcja broni strzeleckiej w Polsce w latach 1921–1939
Słowa kluczowe:
przemysł wojenny, fabryka broni,, Państwowa Fabryka Karabinów, karabin, karabinek, karabin samopowtarzalny, pistolet maszynowy, ręczny karabin maszynowy, ciężki karabin maszynowy, amunicja, Mauser, ViS, Browning, Mors, Nagant, Wilniewczyc, Skrzypiński, MaroszekAbstrakt
Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej i przeprowadzonej w 1921 r., reorganizacji sił zbrojnych, na stanie wojska było: 48% karabinów i karabinków produkcji francuskiej, 30% niemieckiej, 17 % austriackiej, 5% rosyjskiej i innych państw. Wojsko posiadało 25 wzorów, 13 systemów oraz 8 kalibrów, dlatego pilną sprawą było przyjęcie jednego wzoru broni oraz stworzenie własnego przemysłu wojennego, który zaopatrzy armię na czas pokoju i wojny oraz uniezależni ją od dostaw z zewnątrz. W 1919 r., Rada Ambasadorów działająca, jako komisja wykonawcza postanowień Traktatu Wersalskiego, przekazała Polsce, wyposażenie i dokumentację, Królewskiej Fabryki Karabinów z Gdańska. W 1921 r., Rada Wojenna przy Ministrze Spraw Wojskowych, rekomendowała karabin Mauser wz. 98, jako podstawowy wzór broni strzeleckiej dla wojska. Produkcję rozpoczęto w Państwowej Fabryce Karabinów w Warszawie. Do wybuchu wojny zakłady produkujące broń strzelecką, mogły pokryć przypuszczalne straty bezpowrotne w karabinach i karabinkach w 55%, karabinach maszynowych w 45%, amunicji w 66%, w prochach w 30%. Postęp jakościowy i ilościowy osiągnięty w ciągu 17 lat, należy uznać za ogromny.
