Stabilność postawy studentów Uniwersytetu im. Pavla Jozefa Šafárika

Abstrakt

Celem niniejszego badania było określenie wartości punktowej wzorców ruchowych przy użyciu metody FMS™ i porównanie ich dla różnych grup studentów Uniwersytetu im. Pavla Jozefa Šafárika w Koszycach (UPJS). Grupa składała się ze studentów Uniwersytetu im. P.J. Šafárika (n = 30, 21 kobiet i 9 mężczyzn). Średni wzrost wynosił 170,1 cm, średnia wieku wynosiła 20,9 lat, średnia waga bez podziału na płeć wynosiła 65,8 kg, a średni BMI wynosił 22,6. Testowanie FMS™ składało się z 10 standardowych testów, z których 7 miało punktację od 0 do 3 punktów. Obecność bólu przy zaplanowanych ruchach oceniano w trzech dodatkowych testach. Średni wynik ogólny w teście FMS™, oceniający całą grupę bez uwzględnienia płci, wyniósł 16,1 punktów. Porównanie wyników testów grup kierunkowych statystycznie pokazuje, że grupy męskie osiągnęły w nich wyższy poziom (FMSm = 2,78) niż grupy żeńskie (FMSf = 1,24; p ≤ 0,01). Porównując wyniki studentów kierunku studiów sport i zdrowie (FMSs = 2,33) z pozostałymi studentami UPJS (FMSu = 1,43), zademonstrowaliśmy statystycznie wyższy poziom studentów kierunku sportowego. Statystycznie ważne różnice między badanymi grupami ukazano za pomocą analitycznej oceny wyników osiągniętych w każdym teście systemu FMS. Wykazaliśmy statystycznie wyższy, ważny poziom średniego wyniku testu stabilności tułowia w grupie mężczyzn (FMSm = 2,78), niż w grupie kobiet (FMSf = 1,24; p ≤ 0,01). Pokazaliśmy również znacząco wyższy statystycznie wynik w teście stabilności tułowia w grupie studentów SAR (FMSs = 2,33) od tego osiągniętego przez studentów innych wydziałów UPJS (FMSu = 1,43; p ≤ 0,01). Możemy zatem wnioskować, że nasze wyniki są porównywalne z wynikami podobnych badań publikowanych za granicą. U badanych grup żeńskich odnotowano wyższą punktację ruchliwości stawów i wzorców ruchowych kończyn dolnych. U mężczyzn zaobserwowaliśmy wyższe wartości punktowe przy ocenie stabilności tułowia, co przypisaliśmy pracy nad rozwojem mięśni górnej części ciała u mężczyzn jako oznace męskości w przeciwieństwie do niezadowolenia z takiego wyglądu u kobiet (typ kynoidalny), co motywuje do pracy nad dolnymi partiami ciała. Analizujemy możliwość wpływu wyżej wymienionego faktu na wartość punktową badanej przez nas grupy. Mamy świadomość potrzeby prowadzenia dalszych badań zmierzających do lepszego zrozumienia czynników leżących u podstawy danych realiów.