Funkcjonowanie komponentu medycznego w Polskim Kontyngencie Wojskowym w Libanie w latach 1992–2005

Abstrakt

Celem artykułu jest przybliżenie działalności Polskiej Kompanii Medycznej w misji UNIFIL w Libanie. Omówione zostały kwestie przygotowań do misji, przebiegu służby i zadań wykonywanych przez polski personel medyczny, a także jego kontakty z innymi kontyngentami narodowymi i ludnością lokalną. Działalność Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Libanie rozpoczęła się w 1992 r., kiedy Sekretarz Generalny ONZ Butrus Ghali zaprosił polskich medyków do przejęcia zadań od wycofującego się personelu szwedzkiego i norweskiego. Polska Wojskowa Jednostka Medyczna (ang. Pol- MedCoy) lub Polska Kompania Medyczna, pod dowództwem płk. lek. Jerzego Banacha objęła szpital w Naquorze 27 kwietnia 1992 r., sprawując opiekę medyczną i dentystyczną nad całością sił ONZ w Libanie, które liczyły od 5 to 7 tysięcy ludzi w poszczególnych okresach misji. W miarę możliwości udzielała też pomocy lekarskiej miejscowej ludności, pozbawionej dostępu do służby zdrowia wskutek trwającego konfliktu zbrojnego. Jednostka zakończyła działalność w 2005 r., w okresie zmniejszania składu UNIFIL, natomiast pozostałe części składowe PKW kontynuowały służbę w Libanie do 2009 r. Służba polskiego personelu medycznego na misji w Libanie jest istotna z kilku powodów. Co oczywiste, przetarła szlak dla dołączających później kompanii inżynieryjnej, logistycznej i remontowej. Należy również zwrócić uwagę na społeczny wymiar ich działalności. Niosąc pomoc lekarską, personel szpitala miał największy kontakt z innymi kontyngentami i ludnością lokalną. Przyczyniał się więc w znaczący sposób do budowania relacji z tymi grupami, był swego rodzaju wizytówką polskiego kontyngentu. Misja stała się również okazją do nauki i zdobywania doświadczenia, przede wszystkim w zakresie obsługi nowoczesnego sprzętu czy procedur ewakuacji medycznej (MEDEVAC). Wymienione aspekty służby polskich medyków w misji UNIFIL w Libanie wskazują na ich znaczącą rolę w historii polskich działań pokojowych, którą warto szerzej opisać.