Fenomen odradzającej się po rozbiorach Rzeczypospolitej, czyli walka Polaków o Galicję Wschodnią w latach 1918–1923

Abstrakt

Skomplikowane stosunki etniczne oraz budząca się tożsamość narodowa Ukraińców, dodatkowo
stymulowana rozpadem Austro-Węgier, stały się bodźcem do podjęcia działań na rzecz wybicia
się na niepodległość ludności ukraińskiej zamieszkującej Galicję Wschodnią. Terenem spornym
pomiędzy Polakami i Ukraińcami stały się ziemie tej prowincji. Jej stolica – Lwów, w zdecydowanej
mierze zamieszkiwana przez Polaków, w naturalny sposób dążyła do połączenia z odradzającą
się po ponad 120 latach Rzeczypospolitą. Chaos spowodowany upadkiem cesarstwa Habsburgów
i brak jasnych decyzji co do przyszłości spornych ziem doprowadziły do wywołania walk we
Lwowie oraz w innych miastach prowincji. Zwycięskie dla strony polskiej zakończenie działań
zbrojnych w lipcu 1919 r. nie przełożyło się jednak na ostateczne rozstrzygnięcia podczas konferencji
pokojowej w Paryżu. Wówczas przed polską dyplomacją pojawiło się zadanie przekonania
państw Ententy do przyznania terenów Galicji Wschodniej Polsce. Działania te zakończyły się sukcesem
i ostatecznie prowincja znalazła się w granicach Polski w pierwszym kwartale 1923 roku.