NATO i Układ Warszawski w polityce obronnej Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii w drugiej połowie XX wieku

Abstrakt

Polityka obronna Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii (SFRJ) w stosunku do NATO
po 1945 r. i w okresie zimnej wojny była determinowana prowadzoną przez to państwo grą polityczną
na arenie międzynarodowej oraz jego położeniem geostrategicznym. Sytuacja geopolityczna
Federacji Jugosłowiańskiej ze względu na graniczne położenie pomiędzy dwiema potęgami
militarnymi – Paktem Północnoatlantyckim i Układem Warszawskim – była niezwykle skomplikowana.
Przedstawiciele komunistycznych władz jugosłowiańskich i kierownictwo Jugosłowiańskiej
Armii Narodowej (JNA) zakładało, że terytorium SFRJ może stać się miejscem starcia w wypadku
konfliktu pomiędzy wojskami obu bloków polityczno-militarnych. Jednym z założeń doktrynalnych
polityków oraz wojskowych elit Jugosławii było przygotowanie rozwiązań obronnych na wypadek
ewentualnej agresji ze strony NATO. W koncepcjach obronnych dowództwo JNA, szczególnie po
1968 r., zakładało także możliwość wkroczenia na terytorium państwa wojsk Układu Warszawskiego.
W przygotowywanych planach prowadzenia działań obronnych na wypadek agresji ze
strony Paktu Północnoatlantyckiego odwołano się przede wszystkim do doświadczeń z okresu
II wojny światowej, przyjmując, iż teren Federacji Jugosłowiańskiej może być jednym z ważnych
ogniw przyszłej wojny pomiędzy obu rywalizującymi ze sobą blokami polityczno-militarnymi.