Narodowo-filozoficzna antropologia jako fundament do ukształtowania „nowego człowieka” III Rzeszy ‒ wybrane aspekty

Abstrakt

Ukształtowanie przez reżim III Rzeszy „nowego człowieka”, idealnie pasującego do wzorców
rasy aryjskiej, doprowadziło do odejścia od etycznych zasad cywilizowanej Europy pierwszej połowy
XX w. Podjęte przez niemieckich antropologów kroki wynikały z myśli politycznej i systemu
totalitarnego Niemiec po 1933 r. Państwo Hitlera było sceną, na której antropolodzy nazistowscy
zaprezentowali „nowego człowieka”. Jego wyjątkowo wizualna estetyka ciała, hart ducha i bezgraniczne
oddanie jednemu przywódcy osadzone zostały na fundamencie narodowo-filozoficznej
antropologii III Rzeszy. Począwszy od 1933 r., prowadzono specjalistyczne badania mające na celu
wskazać u Niemców aryjskie cechy antropologiczne. Pod uwagę brano typy jednostki określanej
przez wokabularz III Rzeszy hominidem północy – Homonidus nordicus, typ hominida występującego
w określonym czasie i na terenie jego przebywania. Rodząca się w latach międzywojnia
euforia dla hitlerowskiego totalitaryzmu zdominowała nauki antropologiczne, które na geopolitycznej
mapie III Rzeszy wyszczególniły „nowego człowieka”. Stworzone zostały charakterystyczne
typy jednostki ludzkiej przypisanej jedynie rasie aryjskiej, co wpłynęło na homogeniczność
niemieckiego narodu. Dokonanie takiego wyboru doprowadziło do stworzenia tożsamości Niemiec
osadzonej na jednorodności gatunku populacji narodowych socjalistów. Niemcy jako naród
„nadludzi” (Übermenschen) z hominidem „nowego człowieka” predysponowały do dominacji oraz
zapanowania w Europie i na świecie. Z tym wyborem łączy się prawo dokonania wyboru płodności
i dziedziczenia, którym podporządkowani zostali wszyscy Niemcy. Tak narodowo-filozoficzna antropologia
oddziaływała na ideologiczne wychowanie pokolenia z wyodrębnieniem cech typologii
typu nordyckiego, typu „nowego człowieka” III Rzeszy.