Geneza i założenia współczesnej strategii bezpieczeństwa Konfederacji Szwajcarskiej

Abstrakt

System bezpieczeństwa Szwajcarii przez stulecia opierał się na historycznie ugruntowanej
i wielokrotnie potwierdzanej neutralności tego kraju i skierowany był „do wewnątrz”, z nielicznymi
wyjątkami, jakimi były np. wojny światowe. Wraz ze zmianami geopolitycznymi w Europie i na
świecie w XX i XXI w. kraj zmuszony był przewartościować swoją politykę bezpieczeństwa. W obszarze
wewnętrznym dokonano reorganizacji i unowocześnienia Sił Zbrojnych, tworząc unikalną
w świecie, dobrze wyposażoną, opartą na obowiązkowej służbie, armię milicyjną oraz rozbudowano
obronę cywilną, a w społeczeństwie – silne poczucie konieczności obrony kraju. Współczesne
zagrożenia dla bezpieczeństwa europejskiego wymusiły na Konfederacji konieczność otwarcia się
na, szerszą niż gospodarcza, współpracę międzynarodową, co zaowocowało wstąpieniem (dopiero
w 2002 r.) do ONZ oraz zintensyfikowaniem współdziałania z innymi organizacjami, w tym z UE
i NATO, za czym opowiada się obecnie duża część szwajcarskiego społeczeństwa. W ramach tej
współpracy Szwajcaria powróciła do „aktywnej neutralności”, nawiązała szerokie kontakty gospodarcze
i pomocowe oraz włączyła się – wraz z kontyngentami innych państw – w misje pokojowe,
stabilizacyjne i obserwacyjne z mandatem ONZ na całym świecie. W XX i XXI w. Szwajcaria,
z kraju pielęgnującego swoją neutralność, niezaangażowanie i bezpieczeństwo narodowe (choć
czyniącego wiele dla potrzebujących pomocy), stała się państwem otwartym na współpracę międzynarodową
w coraz szerszych obszarach, nie tylko gospodarczych, ale i politycznych.