Aktywność fizyczna a wzorce snu podczas pandemii COVID-19: wnioski z analizy klastrowej

Abstrakt

Celem badania była analiza związku między poziomem aktywności fizycznej a jakością snu wśród studentów podczas pandemii COVID-19, z identyfikacją wzorców za pomocą analizy skupień. W badaniu uczestniczyło 1600 studentów Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu, a dane zbierano w dwóch etapach: Etap I (n = 845) po sześciu miesiącach oraz Etap II (n = 755) po roku pandemii. Poziomy aktywności fizycznej, mierzone skróconą wersją Międzynarodowego Kwestionariusza Aktywności Fizycznej (IPAQ-S), sklasyfikowano jako niskie, umiarkowane lub wysokie w minutach MET na tydzień, a jakość snu oceniono za pomocą Pittsburgh Sleep Quality Index (PSQI), klasyfikując uczestników jako „dobrych” lub „złych” śpiących. Wyniki MET dla chodzenia wzrosły z 2020 na 2021 rok, przy czym u kobiet odnotowano wzrost całkowitego MET, a u mężczyzn stabilizację wyników. Hierarchiczne grupowanie aglomeracyjne (HAC) na danych z 2021 roku wyłoniło cztery skupienia. Skupienie 1 i 2, o wysokiej aktywności chodzenia i intensywnej lub umiarkowanej aktywności dodatkowej, miały krótszy czas snu, co sugeruje, że wyższa aktywność wspiera lepszą jakość snu. Skupienie o niskiej aktywności, charakteryzowało się dłuższym snem, a z kolei ostatnie skupienie, z nieregularną aktywnością, miało najdłuższy czas snu, co może wskazywać na wyższe zapotrzebowanie na sen przy nieregularnym ruchu. Podsumowując, regularna i zróżnicowana aktywność fizyczna może wspierać optymalne wzorce snu wśród studentów.