Szlaki turystyczne województwa wileńskiego w okresie międzywojennym

Abstrakt

Celem niniejszego artykułu jest zbadanie i opisanie systemu szlaków turystycznych, istniejących w latach 1920–1930 na terenie województwa wileńskiego II Rzeczypospolitej. Wyniki badań zostały opracowane z zastosowaniem metodologii typu historycznego. W latach 1920–1930 w województwie wileńskim istniało wiele różnorodnych szlaków turystycznych: szlaki turystyczne dla turystów pieszych oraz szlaki turystyczne dla osób podróżujących koleją i drogami wodnymi. Dzięki zróżnicowaniu tematycznemu wspomniane szlaki turystyczne wychodziły naprzeciw potrzebom turystów z Wileńszczyzny i innych województw w zakresie wypoczynku i rekreacji; w tamtym czasie możliwe było odwiedzanie miejsc historycznych i obiektów dziedzictwa historycznego i kulturowego, wypoczywanie przy brzegach licznych rzek i jezior, korzystanie ze spływów kajakowych wzdłuż rzek lub podróżowanie po nich transportem wodnym. Z analizy autentycznych źródeł oraz materiałów archiwalnych wynika, że – biorąc pod uwagę ilość i różnorodność szlaków turystycznych funkcjonujących wówczas w tym regionie – lata dwudzieste i trzydzieste XX wieku można uznać za okres przełomowy w rozwoju turystyki w województwie wileńskim. Przedstawiona w artykule analiza systemu szlaków turystycznych, istniejących w latach 1920–1930 w województwie wileńskim II Rzeczypospolitej, może posłużyć jako materiał do dalszych badań dotyczących historii turystyki w Polsce, na Litwie i na Białorusi.