Społeczno-polityczne, gospodarcze i wizerunkowe uwarunkowania budowy reprezentacyjnych inwestycji sportowych w II Rzeczypospolitej ze szczególnym uwzględnieniem Warszawy

Abstrakt

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości powstały nowe możliwości finansowania polskiego ruchu sportowego. Zaowocowało to stworzeniem pierwszych społecznych, samorządowych i państwowych rozwiązań w zakresie finansowania sportu. Możliwości wspierania ruchu sportowego środkami samorządowymi i państwowymi pozwoliły w znacznej mierze pokonać istotną przeszkodę dla rozwoju sportu w II Rzeczypospolitej, jaką był brak odpowiedniej liczby obiektów sportowych. Proces ten był szczególnie intensywny w latach 1926–1929 ze względu na klimat gospodarczy i polityczny. W okresie międzywojennym powstało kilka reprezentacyjnych obiektów o randze międzynarodowej. Głównym lub jedynym inwestorem w tego typu przedsięwzięciach było państwo, które dostrzegło korzystne konsekwencje rozwoju sportu wyczynowego i organizowania międzynarodowych imprez sportowych dla promowania wizerunku kraju na forum międzynarodowym. W przypadku obiektów sportowych o znaczeniu lokalnym i regionalnym inwestorami często były organizacje samorządowe lub społeczne oraz kluby sportowe. Po 1926 roku na ogół realizowały one projekty, zabiegając o wsparcie środkami państwowymi. Inwestowanie w tego typu infrastrukturę pozwalało poprawić kondycję fizyczną i stan przysposobienia wojskowego społeczeństwa. Duże, reprezentacyjne stadiony i urządzenia sportowe powstawały niemal wyłącznie ze środków publicznych, ewentualnie w formie partnerstwa publiczno-prywatnego. Można postawić tezę, iż Państwo było głównym sponsorem rozwoju sportu polskiego w okresie międzywojennym, szczególnie w zakresie tworzenia monumentalnej infrastruktury sportowej o znaczeniu międzynarodowym.