Odznaka sportowa „Sprawny do Pracy i Obrony (SPO)”. Charakterystyka i zdobywanie jej na przykładzie zrzeszeń sportowych województwa rzeszowskiego w 1953 r.

Abstrakt

W 1950 r., wzorując się na radzieckiej odznace GTO, wprowadzono w Polsce odznakę sportową „Sprawny do Pracy i Obrony” – SPO (BSPO). Była ona podstawą ówczesnego systemu kultury fizycznej i czynnikiem propagowania sportu masowego. Odznakę podzielono na cztery stopnie
i ustalono następujące kategorie wieku: BSPO stopnia dziecięcego z podziałem na dwie kategorie: 1) dziewczęta i chłopcy od 11 do 12 lat i 2) od 13 do 14 lat, oraz BSPO stopnia młodocianego
z jedną kategorią wieku 15–16 lat. SPO obejmowało stopnie I i II i dwie kategorie wieku: 1) od 17 do 35 lat, 2) od 36 lat wzwyż. Opracowano regulamin zdobywania odznaki i powołano odpowiednie komisje, a wszystko nadzorował GKKF. Władze polityczne przywiązywały bardzo dużą wagę do posiadania tej odznaki, a masowe zdobywanie SPO było priorytetem dla ówczesnych władz sportowych. Do przeprowadzania norm na SPO zobowiązano szkoły, uczelnie, wojsko, Ludowe Zespoły Sportowe i zrzeszenia sportowe. W niniejszym opracowaniu starano się odpowiedzieć na pytania: Jakie kryteria trzeba było spełnić, aby zdobyć SPO i BSPO?, a także: Ile konkretnie odznak zdobyto w zrzeszeniach sportowych województwa rzeszowskiego w 1953 r.?